Column – We boffen met het weer. Het is november en dankzij de zon lijkt iedereen goede zin te hebben. Een mooie dag om de fiets te pakken en de sfeer in de stad te gaan proeven. Het is einde middag dus veel mensen haasten zich naar huis, waar het avondeten waarschijnlijk klaar staat om opgediend te worden.
Na een rondje singel kom ik aan bij het haventje en blijf ik even staan bij dat ene bootje dat eenzaam aangemeerd ligt. Het haventje waar in het verleden veel bedrijvigheid heeft plaatsgevonden en dat er nu erg rustig bij ligt.
Op de brug staan drie oudere mannen die in dialect de dagelijkse beslommeringen met elkaar doornemen. Grijze haren, pet op, armen over elkaar. Mannen die er uit zien als mannen die veel over de Weerter geschiedenis weten.
Ik fiets ernaartoe en vraag vriendelijk aan de heren of ze me wat kunnen vertellen over de geschiedenis van de haven. Hun gezichten lichten op. De toon verandert van stil naar trots en de verhalen barsten los.
De één vertelt over de tijd dat de jongens hier stiekem tussen de bootjes door zwommen, de ander vertelt over de kleine schepen vol zand en grind die hier kwamen laden en lossen. Over firma’s als Bos, Weegels Beton, en natuurlijk over Wilma, dat ooit uit Weert groot werd, raakt men niet uitgesproken “Die jongens hebben half Nederland gebouwd”, zegt er een met hoorbare trots. Het haventje heeft zelfs ooit gediend als parkeerplaats.
Terwijl ik luister, komt er een vriendin langs gelopen. Ik zwaai, ze komt erbij staan en nog voor ik iets kan zeggen, blijken de mannen haar familie te kennen. Binnen een paar minuten ontstaat een warm gesprek vol namen, verhalen en herinneringen die ik nooit zelf had kunnen verzinnen.
Ik woon nu 23 jaar in Weert. Lang genoeg om de stad te leren kennen en ik heb gezien hoe snel de stad verandert. De oude garde kent elkaar allemaal. Vroeger werd er op straat gegroet en gepraat. Nu lijkt het stiller, anoniemer. Maar vandaag, bij het haventje, leek het even of het oude Weert nog bestond. In woorden, lachjes en in de ogen van de drie mannen die trots bleven op wat ooit gewoon was.
En dat alles met het haventje als ankerpunt.
Een bijdrage van Nordin
