Column – Het zit er zo goed als op. We sluiten het jaar morgen waarschijnlijk voor het laatst knallend af.
Zoals elk jaar, in elke stad, zijn er momenten van gemis. Momenten van afscheid en overlijden zorgen voor lege plekken in gezinnen, buurten en verenigingen. Iedereen kent wel iemand.
Op lokaal niveau zijn de discussies scherper geworden. De meningen harder, het begrip soms kleiner. De mildheid komt op straat, in de kroeg en online steeds meer onder druk te staan. In sommige gevallen blijft het stil achter de voordeur. Niet iedereen hoort ergens meer bij. Eenzaamheid is aanwezig.
Het gaat niet per se om één gebeurtenis. Het is meer een gevoel.
Berichten over inbraken en babbeltrucs zijn aan de orde van de dag. Mensen die zich voordoen als politieman of monteur houden — vooral bij ouderen — de deur op slot. Ook overdag. Zinnen als “Ik doe tegenwoordig eerst het raam open”, “Ik laat niemand zomaar meer binnen” en “Je weet het maar nooit” hoor je steeds vaker. Het vertrouwen heeft een tik gekregen.
Juist omdat de deur vaker dicht blijft, gebeurt er ook iets anders. Mensen worden oplettender. Zorgzamer. Buren vragen vaker hoe het gaat. Niet uit nieuwsgierigheid, maar uit aandacht.
In mijn buurt wordt er meer naar elkaar omgekeken. Ouderen krijgen een extra belletje. Een pakketje wordt aangenomen zonder dat je het hoeft te vragen. Kleine gebaren, die groots aanvoelen.
Geen grote initiatieven. Geen campagnes. Gewoon mensen die denken: laat ik even kijken of alles goed is. En dat is het vaak ook — juist daardoor.
Misschien ging de deur in 2025 iets vaker op slot. Maar de stad zelf blijft open. In gesprekken op straat. In een knikje. In het gevoel dat je er niet alleen voor staat.
En dat is misschien wel de stille kracht van mijn Weerter wijkje. Als het moeilijk wordt, maken we het niet groter. We maken het menselijker.
Een bijdrage van Nordin
