Column – Ik loop of fiets graag door de stad, vooral ’s morgens vroeg of ’s avonds. Ik vind het ritme van een stad altijd fijn om te ervaren. Een stad die ontwaakt: terrassen die worden klaargezet, stofzuigers die zoemen in de winkels, personeel dat nog snel de ramen poetst en vrachtwagens die achteruit piepen om cafés te bevoorraden.
Ook een stad die de nacht in gaat is mooi om te zien. Alleen is het avondbeeld de laatste jaren iets veranderd in Weert. Tegenwoordig, nadat de Weertenaar zich haastig huiswaarts heeft gebaand en de gordijnen dicht heeft gedaan om — meestal liggend op de bank — het nieuws en de favoriete programma’s te bekijken, blijven de straten verder leeg.
Op een paar mensen na die nog even een boodschap doen of zich naar een restaurant spoeden, zie je ’s avonds voornamelijk mensen die van oorsprong niet uit Weert komen. Buitenlandse gezinnen met jonge kinderen wandelen op dit tijdstip vaker door de stad dan de Weertenaren zelf. Dat is niet vreemd, want in de meeste landen waar deze mensen vandaan komen leven de mensen veel meer op straat. Men treft elkaar in de avond en eet veel later. Dat andere leefritme zorgt soms voor afstand: men kent of begrijpt elkaars gewoonten niet altijd.
Atilla de verbinder
Vanavond heb ik gemerkt dat, als er een verbindingselement is — meestal een menselijke emotie — het ineens heel anders kan zijn. Vanavond ging ik namelijk aan de wandel met Atilla, mijn chocoladebruine langharige teckel. Atilla is vandaag naar de trimmer geweest en hij ziet er sjiek en verzorgd uit. En hij wéét dat. Parmantig paradeert hij met mij in zijn kielzog door de stille straten van Weert.
De liefde voor dieren is universeel. Bijna iedereen raakt vertederd door Atilla. Hij tovert bij verschillende mensen die ons pad kruisen een glimlach op hun gezicht. Zelfs een grote, zwaar getatoeëerde Poolse man slaakt liefdevolle kreetjes en roept ‘nice dog’ als Atilla arrogant langs trippelt. Iets verderop klinkt het ‘schoeën hoond’ als een ouder echtpaar, keurig gekleed, zich naar een restaurant in de Stationstraat snelt.
Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk kom ik ook weleens mensen tegen die zich vervelend gedragen — maar die zijn er in alle kleuren. Ik denk dat er gewoon meer Atilla’s moeten zijn. Kleine viervoeters die ons eraan herinneren dat een glimlach de kortste weg is tussen twee mensen.
Een bijdrage van Nordin
