Gouden Lambieck voor Fer Aquina

Stichting Lambieck Knoup Weert presenteerde vanavond in Buurtcentrum Moesel voor de 38e keer de 11 stomste streken uit Weert en omgeving.

Traditiegetrouw werd er een gouden, een zilveren en een bronzen Lambieck uitgereikt voor de “stomste streken”. Net als vorig jaar bleef de uitslag van deze avond tot het laatste moment ongekend spannend. Een publieksjury bepaalde samen met Stichting Lambieck Knoup wie met de Gouden Lambieck naar huis mocht gaan.

De Gouden Lambieck werd gewonnen door:
Fer Aquina

De Zilveren Lambieck:
Esther Ackermans

En de Bronzen Lambieck:
Toos Willems

Naast deze uitreiking werd ook de “Jan van der Croon-ere-medaille” uitgereikt. Deze medaille werd dit jaar aan Peter van Akkerveken uitgereikt vanwege zijn grote verdiensten voor het maatschappelijk leven in deze regio. We kennen Peter als een bijzonder betrokken persoon, die zich vol passie als vrijwilliger inzet voor een scala aan verenigingen en stichtingen.

De Ere-Lambieck ging dit jaar naar Jan Linders vanwege hun dialectblunder met de vastlaovendj-sjaals.

Verhalen:
Gouden Lambieck – Fer Aquina
Fer, bariton muzikant van Kapel Klink Klaor, zat met Weert kermis rustig thuis op de bank toen de telefoon ging. Zoonlief belde met de mededeling dat hij geen huissleutel bij zich had en thuis nog even de reservesleutel kwam ophalen. Fer was eigenlijk klaar om naar bed te gaan, maar sprak met zijn zoon af dat hij nog even beneden zou blijven om op hem te wachten.

En daar zat Fer, wachtend op zijn zoon die ondertussen alles van de Weerter kermis aan het ontdekken was. De tijd tikte door, maar geen teken van leven van de zoon van Fer. De minuten verstreken en langzaamaan had Fer er moeite mee om de ogen open te houden. Fer besloot er nog een appje aan te wagen. Zo, verzonden en meteen blauw vinkjes. Yes, dat is gelezen.

’t Kermisweekend ging voorbij en op maandagmorgen ging Fer weer aan het werk. Bij het werkoverleg van het management nam de financiële topvrouw het woord. Enne deze vrouw mag er zeker zijn!! Voordat ook maar iemand het in de gaten had, pakte deze topvrouw haar mobiele telefoon op de tafel en liet deze rondgaan. ‘Huh wat is dit nu’, dacht Fer, ‘Wat staat dáár nu?’

In z’n vingervlugheid en met z’n slaperige ogen had Fer op zaterdagavond toch even een minder helder moment gehad. De topvrouw die de touwtjes in handen heeft op het werk had dat weekend tijdens de nachtelijke uurtjes een appje van haar collega Fer gekregen met de tekst: ‘Wanneer kom je nu, ik wil naar bed!!’

Zilveren Lambieck – Esther Ackermans
Het gezin van Esther is erg gehecht aan de twee trouwe viervoeters die bij hun in huis wonen. Ze hebben een teefje en een reu. De teef wordt weleens loops en daarom leek het de familie verstandig om de honden tijdens die dagen apart van elkaar te houden. Je weet het maar nooit en voorkomen is beter dan genezen!

Heel af en toe mochten ze samen spelen, maar dan wel onder streng toezicht van Esther. Dat ging hartstikke goed. Zo goed, dat de aandacht van Esther af en toe wat verslapte. En natuurlijk net op dat moment besloten de honden hun kans te grijpen. Nu moet er de kennis gedeeld worden dat honden na het paren een eigen ritueel hebben. De reu gooit zijn poot over de teef heen en draait zich dan zo om dat ze als het ware met de konten aan elkaar vastgeplakt zitten. Dat kan soms heel wat tijd in beslag nemen en oplopen tot wel drie kwartier!

Esther was even weggeweest en bij terugkomst trof ze de twee honden aan met de konten tegen elkaar aan. Paniek bij Esther!! Ze had dit nog nooit gezien, maar wist één ding zeker: dit is niet goed!! De honden moesten zo snel mogelijk weer van elkaar af!

Daar ging Esther aan de slag. De reu werd weer terug bij de teef op de rug gezet, dan kan hij er vanzelf weer vanaf kruipen. Maar dat bleek geen succes.

Dan maar een handje helpen. Esther begon aan beide honden te trekken. Dat viel nog niet mee. Ondertussen begon de reu te piepen van de pijn en te grommen en te bijten. Oh jee wat nu?

Glijmiddel! Natuurlijk, dat was nog een idee! Toevallig had Esther nog wat staan en ging ermee aan de slag. De plasser van de hond werd ingesmeerd. En waar de hond eerst stond te grommen, was hij nu duidelijk aan het genieten. Esther trok zich daar niks van aan en zorgde dat alles goed was ingesmeerd met het glijmiddel. Nadat dit was gebeurd probeerde Esther beide honden weer uit elkaar te trekken, maar het bleek weer geen succes!
Dan maar de dierenarts bellen voor advies. Die wist natuurlijk te vertellen dat dit hele spektakel heel normaal is bij honden en dat je dan vooral niks moet doen!

Esther schaamde zich kapot. Maar het reutje stond uiteindelijk met een grote glimlach op zijn bek te kijken als winnaar van deze speciale behandeling met “happy end”.

Bronsen Lambieck – Toos Willems
Toos gaat op een vrijdag naar haar werk en ziet tot haar schrik haar kat Bo dood op straat liggen. In paniek, al zwaaiend met haar armen houdt Toos het verkeer tegen om zo Bo van de straat op te rapen. Bo was flink gehavend, maar Toos wilde Bo persé mee naar huis nemen, dus gewikkeld in een anti-ijsdeken werd Bo mee naar huis genomen. Daar belt Toos haar man en kinderen om het verdrietige nieuws te vertellen. Daarna begint ze alvast een gat in de tuin te graven, waar straks het laatste eerbetoon aan Bo zal plaatsvinden. Vervolgens gaat Toos toch maar naar haar werk.

Als ’s Avonds de man van Toos thuiskomt zit Bo niet op hem te wachten, wat inmiddels wel een vast ritueel was. Bij de aanblik van het gehavende beestje voelde dat ook bij Jan erg naar. Jan pakt Bo op en legt haar in een mandje met een deksel er bovenop. Dan besluit Jan het gat in de tuin nog dieper uit te graven, want als de familie wat doet dan doen ze het ook goed.

Na al dat graven heeft Jan wel een kop koffie verdiend. Vanuit de keuken kijkt hij naar buiten en ziet daar een kat op de tuintafel zitten. “Dat is Bo!” Op het vaste plekje op de tafel. Wat waren ze allemaal blij. Maar ja, van wie was de rode kat die ze in het mandje hadden liggen. Dat mysterie blijft onopgelost, dus ze besluiten deze kat in het bos te begraven en het gat in de tuin wordt dichtgemaakt.

Een week later krijgt Toos bericht over een advertentie van een vermiste rode kater met de naam Crevo. En inderdaad de foto bij de advertentie kon heel goed de kat zijn die ze in het bos begraven hadden. Toos neemt meteen contact op met de eigenaar van de kat die ook eigenaar van eetcafé De Luysmolen in Bocholt bleek te zijn. Toos gaat ernaartoe, vertelt het verhaal en krijgt voor de goede zorgen een uitnodiging om op zondag op kosten van de zaak een kop koffie met een stuk vlaai te komen nuttigen.

’s Avonds zien Jan en een van de zoons van Toos de foto van Crevo liggen en beiden weten zeker dat Crevo niet de kat is die ze in het bos hebben begraven. Ook bij Toos slaat de twijfel toe. Ze hebben inderdaad een andere kat begraven. Toos schaamt zich kapot, zeker nu ze ook een uitnodiging heeft staan voor zondag.

Tja, wat heeft Toos gedaan. Ze houdt wel van in de watten gelegd worden, dus die zondag is ze bij de Luysmolen geweest, maar heeft ze wel zelf de rekening betaald!

[nggallery id=’4774′]